Jak rozpoznać wewnętrzny głos "Ja"
Idź do strony Poprzedni 1, 2

imagineering

Jeżeli ktoś jest otwarty nie tylko na teoretyzowanie, a także na osobiste doświadczenie, to zapraszam na spotkanie 20-22 czerwca 2008 do Boduszewa k/Poznania
[link widoczny dla zalogowanych]

Jest to otwarte spotkanie fenomenologiczne.
Będziemy doświadczać różnymi metodami, technikami.
Bez teoretyzowania.
Myślę, że każdy, kto się otworzy, doświadczy własnego JA. Dosłownie.
Proszę o zgłoszenia na maila: [link widoczny dla zalogowanych]

Zasady:
Każdy bierze to i tyle ile potrzebuje.
Wyrównuje tyle ile czuje. Tak, by mógł każdemu powiedzieć patrząc w oczy "jesteśmy kwita" (nic nie jestem Ci winien).
Zapraszam

Warsztaty nie są organizowane przez Towarzystwo Teozoficzne.
To indywidualna inicjatywa.

aron · Dołączył: 28 Kwi 2008 Posty: 16 Przeczytał: 0 tematów

imagineering

Medytacja to osiągnięcie spokoju - pustki
Będąc w pustce, skierowanie uwagi w jakimś kierunku to kontemplacja.
Wtedy dostrzegamy "istotę rzeczy, substancję".

Można to robić godzinami, a można tego doświadczyć, a następnie "przywołać" ten stan (tak, jak przywołuje się łzy, czy śmiech).
A dalej?
można żyć w tym stanie 24h.
Widząc zarówno naszą "uzgodnioną" rzeczywistość, jak i sedno rzeczy. Jednocześnie.
Tylko po co o tym pisać, móżdżyć?
Nie lepiej doświadczyć?

uczeń nigdy nie zostanie Mistrzem, bo się uczy i nie patrzy.
Mistrz nigdy nie był uczniem, bo widzi.

aron · Dołączył: 28 Kwi 2008 Posty: 16 Przeczytał: 0 tematów

imagineering

w tej sentencji zawarte jest wszystko. nie wiem co wyjaśniać.
Ale jak chcesz to popiszę... Smile

Medytacja jest tylko środkiem, narzędziem do... no właśnie do czego?
Budda siedział 6 lat twarzą do ściany i medytował. Po co? szukał spokoju... jakiego spokoju? takiego jak niemowlę przy piersi matki. = Budda szukał matki. Ci co medytują też.

Różne są szkoły, teorie, metody. Każda z nich jest tylko wizualizacją, drogą jednego człowieka. Naśladując go, nigdzie nie dojdziesz.
Znajdź swoje JA, swojego Mistrza w sobie, a znajdziesz swoją drogę.
Tego trzeba doświadczyć, nie da się tego nauczyć.

Najczęściej "oświecenie" następuje poprzez ekstremalne doświadczenie.
Arnold Mindell twierdzi, że każdy człowiek, czasem minutę przed śmiercią tego doznaje.
W moim przypadku był to zawał. NIC nie miało wartości. dotychczasowe życie, wykształcenie, żona, kochanka, majątek, wspomnienia.
Tylko jedna myśl - ŻYJĘ.
Wtedy zacząłem widzieć.
Oczywiście sięgnąłem po książki, ale po jakimś czasie przestałem czytać. To bez sensu. Tak samo jak ćwiczenia fizyczne są niepotrzebne, by poczuć swoje ciało, znaleźć w nim swoje JA.

Nie jestem jedyny na świecie. Inni też tego doznali. Dziś można doświadczać bez zawału, czy wylewu.
Z jakiej jestem szkoły? z żadnej. To kwestia postawy.
Najwyżej mogę powiedzieć o sobie, że jestem fenomenologiem. A to nie szkoła, tylko filozoficzna metoda poznania, stosowana przez teozofów.
Na początek trzeba stworzyć środowisko, przestrzeń, by COŚ się mogło pokazać. Gdy widzisz cel, nie zobaczysz już nic więcej.

Przyjedź do Boduszewa choć na dzień od 20-22 czerwca. Doświadczysz i będziesz widział (nie od razu, najpierw będziesz walczył ze swoim umysłem, który wielu rzeczy nie przyjmuje, ale zaprzeczyć nie może)

Kasia · Dołączył: 15 Mar 2007 Posty: 30 Przeczytał: 0 tematów

Jiddu KRISHNAMURTI napisal o medytacji tak:
"W przestrzeni, którą myśl stwarza wokół siebie, nie ma miłości. Ta przestrzeń oddziela człowieka od człowieka, w niej jest wszystko, co się staje, bitwa życia, udręka i lęk. Medytacja to zanik tej przestrzeni, zanik "ja". Związek nabiera wówczas zupełnie innego sensu, ponieważ w tej przestrzeni, która nie jest tworem myśli, inny nie istnieje, gdyż ty nie istniejesz.
Medytacja nie jest więc dążeniem do osiągnięcia jakiejś uświęconej przez tradycję wizji. Jest ona raczej bezkresną przestrzenią, do której myśl nie ma wstępu. Mała przestrzeń stworzona przez myśl wokół niej samej, będąca moim "ja", jest dla nas nadzwyczaj ważna, gdyż jest to wszystko, co umysł zna, utożsamiając się ze wszystkim, co się w tej przestrzeni znajduje. W niej rodzi się lęk przed nieistnieniem. Gdy jednak to rozumiemy, to w medytacji umysł wejść może w taki wymiar przestrzeni, w którym działanie jest nie-działaniem.
Nie wiemy, czym jest miłość, bowiem w przestrzeni stworzonej przez myśl wokół siebie jako moje "ja", miłość jest konfliktem pomiędzy "ja" a "nie-ja". Ten konflikt, ta udręka nie jest miłością. Myśl jest samym zaprzeczeniem miłości i nie może wejść w tę przestrzeń, gdzie "ja" nie istnieje. W tej przestrzeni jest to błogosławieństwo, którego człowiek szuka i nie może znaleźć. Szuka go w granicach myśli, myśl zaś niszczy ekstazę tego błogosławieństwa".
"Medytacja to jedna z najniezwyklejszych rzeczy i jeśli nie wiesz, czym ona jest, jesteś niczym ślepiec w świecie żywych barw, cieni i ruchomych świateł. Nie jest ona sprawą intelektu, ale gdy serce wnika do umysłu, umysł zupełnie się przeobraża; staje się wówczas naprawdę nieograniczony, nie tylko w swej zdolności do myślenia, do sprawnego działania, ale również w poczuciu życia w tej rozległej przestrzeni, gdzie jesteś częścią wszystkiego.
Medytacja jest ruchem miłości. Nie jest to miłość jednej czy wielu osób. Jest niczym woda, którą każdy może pić, ze złotego czy glinianego dzbana; jest niewyczerpalna. I dzieje się coś dziwnego, czego nie da się wywołać narkotykiem czy autohipnozą: jest to tak, jak gdyby umysł wniknął sam w siebie, zaczynając od powierzchni i przenikając wciąż głębiej, aż głębia i wysokość tracą swe sensy i nikną wszelkiego rodzaju porównania. W tym stanie panuje zupełny spokój - nie zadowolenie płynące z zaspokojenia - ale spokój, który znamionują ład, piękno i intensywność. To wszystko można zniszczyć, tak jak można zniszczyć kwiat, a jednak z powodu samej swej bezbronności jest niezniszczalne. Medytacji tej nie można nauczyć się od kogoś innego. Musisz zacząć niczego o niej nie wiedząc i postępować od prostoty ducha do prostoty ducha.
Gleba, w której medytujący umysł może zacząć, jest glebą codziennego życia, walki, bólu i chwilowych radości. Tam musi rozpocząć, zaprowadzić ład i stamtąd ruszać bez końca. Jeśli jednak interesuje cię tylko zaprowadzanie ładu, wówczas sam ten ład wytworzy swe własne ograniczenia, a umysł będzie jego więźniem. W całym tym ruchu musisz jakoś zacząć z innego końca, z drugiego brzegu, a nie troszczyć się nieustannie o ten brzeg albo o to, jak przebyć rzekę. Musisz rzucić się w wodę nie wiedząc jak pływać. A piękno medytacji polega na tym, że nigdy nie wiesz gdzie jesteś, dokąd zmierzasz, czym jest kres".
De Mello w swojej książce "Przebudzenie" pisal żeby spojrzeć na człowieka którego znamy od lat, tak jakby sie go widziało po raz pierwszy "spojrzeć w świeżości chwili". Tak samo jest w medytacji. Nie ma nic przed, nie bedzie nic po. Tylko Ta Chwila i spokój jak przy piersi matki.

aron · Dołączył: 28 Kwi 2008 Posty: 16 Przeczytał: 0 tematów

prajn

angelo · Dołączył: 05 Lip 2007 Posty: 18 Przeczytał: 0 tematów

Ciekawa jest książka "Wewnętrzna Droga. Wydanie zbiorowe. Prachrześcijańskie otwieranie świadomości - Stopnie podstawowe - Wielkie kosmiczne nauki Jezusa z Nazaretu",pozwalająca też na nawiązanie kontaktu z naszym wewnętrznym Ja i nie tylko.

[link widoczny dla zalogowanych]

"Pójdźcie za Mną" - powiedział Jezus z Nazaretu. Jasne wezwanie, które jednocześnie rodzi pytanie: Jak możemy to dzisiaj, na progu XXI wieku, wprowadzić w czyn? Duch Chrystusa Bożego naucza w Życiu Uniwersalnym Wewnętrznej Drogi..

.[link widoczny dla zalogowanych]

Kasia · Dołączył: 15 Mar 2007 Posty: 30 Przeczytał: 0 tematów

Mówimy słowami, myślimy obrazami. Na słowo "miłość" - każdy z nas ma inny obraz. Dla jednych będzie to uczucie między dwojgiem ludzi, dla drugich -akt, dla jeszcze innych miłość matczyna do dziecka itd. Mam wrażenie ze duchowe tematy, które tu poruszamy, bardzo trudno jest opisać, trudno jest dobrać słowa. Bo jak opisać stan w którym człowiek znajduje sie w trakcie medytacji. Chodzi mi o to ze nigdy nie wiesz kto jakim "słowem" trafi do ciebie. Może to być słowo, może to być również doświadczenie. Ale do tego potrzebny jest drugi człowiek. I nie ważne jaką drogę obrał, nie ważne kim jest lub co robi, albo jakiego jest wyznania. Słyszałam że najcenniejsze lekcje dostajemy od ludzi których nie lubimy lub nie tolerujemy, bo to oni powodują, że czujemy sie na tyle żle ze chcemy zmienić ten stan i szukamy rozwiązania, nowej drogi.